၂၀၂၅ ဖေဖော်ဝါရီ ၁၄
    ၂၀၂၅ ဇန်နဝါရီ ၂၈ ရက်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့တဲ့ ဆရာမောင်ခင်မင် (ဓနုဖြူ)ဟာ မြန်မာစာကို ချစ်မြတ်နိုးသလောက် မြန်မာစာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးအတွက်လည်း အစွမ်းကုန် ကြိုးပမ်းအားထုတ် လုပ်ကိုင်သွားခဲ့တယ်။ မြန်မာစာပေပညာရှင် ဆရာမောင်ခင်မင်(ဓနုဖြူ) ရဲ့ စာပေရေးရာ စာအုပ်များကို ကျွန်တော်တို့ အမြဲစောင့် ဖတ်ခဲ့ရပါတယ်။ ၂၀၁၀ မတ်လက ထုတ်ဝေခဲ့တဲ့ 'နှစ်တစ်ထောင်ခရီးကို ဖြတ်သန်းခဲ့သော ကျွနု်ပ်တို့၏ မြန်မာစာ'မှာ မြန်မာစာရဲ့ အတက်အကျ လောကဓံကို ဖော်ပြထားပြီး၊ ကိုလိုနီခေတ် သူ့ကျွန်ဘဝမှာ မြန်မာစာ တစ်နေရာ ပြန်ရဖို့ ကျွန်တော်တို့ ဘိုးဘွားတွေ ဘယ်လောက် ကြိုးစားရုန်းကန်ခဲ့ရသလဲဆိုတာ ဖော်ပြနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ၂၀၁၀ အောက်တိုဘာလမှာ ဆရာမောင်ခင် မင်ရဲ့ 'ချစ်သူများကို အဆုံးစီရင်ခြင်း' (စာပေသုတေသန၊ စာပေ သဘောတရားနည်းနာ၊ စာပေရေး ရာ)ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို ကံ့ကော်ဝတ်ရည်စာပေက ထုတ်ဝေခဲ့ပါတယ်။
    ဒီစာအုပ်မှာ စာပေသုတေသန၊ စာပေသဘောတရား နည်းနာ၊ စာပေအစဉ်အလာ၊ စာဆိုနှင့်စာဆိုပြီး အခန်းလေးခန်းခွဲပြီး ဖော်ပြထားရာမှာ ဆောင်းပါး ၆၈ ပုဒ် ပါဝင်တာ တွေ့ရပါတယ်။ စာပေသုတေသနအခန်းမှာ ဖော်ပြထားတဲ့ ဆောင်းပါးတွေမှာ ပြန်လည်ဆွေးနွေးစရာ တွေရှိလာပါတယ်။ ဥပမာ ရာဇကုမာရ်ဟာ ကျန်စစ်သားမင်းရဲ့ သားမဟုတ်ဘူးဆိုတာမျိုး (ဒါက သမိုင်းသုတေသနနဲ့လည်း ဆက်နွှယ်နေတယ်)။ 'သူတည်းတစ်ယောက် ကောင်းဖို့ရောက်မူ ...' အစချီ ကျော်ကြားလှတဲ့ မျက်ဖြေလင်္ကာကို အနန္တသူရိယ အမတ်ကြီး ရေး၊ မရေးဆိုတဲ့ ပြဿနာမျိုးတွေလည်း သယ်ဆောင်လာတာ တွေ့ရပါ တယ်။
    'ရာဝဏ၊ ချစ်ဦးညို၊ ခင်နှင်းယု'ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးမှာ ဆရာချစ်ဦးညိုရဲ့ 'လင်္ကာဒီပချစ်သူ' ဝတ္ထုရဲ့နောက် ဆက်တွဲ ဂယက်များအပေါ် ဝေဖန်သုံးသပ်ထားတာ တွေ့ရပါတယ်။ လင်္ကာဒီပချစ်သူ ဝတ္ထုဟာ ရာမ၊ လက္ခဏာ၊ သီတာ၊ ရာဝဏ(ဒသဂီရိ)ဆိုတဲ့ အဓိကဇာတ်ဆောင်များဖြင့် ခင်းကျင်း ဖွဲ့စည်းထားတဲ့ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ပါပဲ။ 'ရာမဇာတ်'ဆိုတာ မြန်မာတွေနဲ့ ရင်းနှီးပြီးသား၊ ရာမက ဇာတ်လိုက်၊ ဒသဂီရိက ဗီလိန်လူကြမ်း၊ သို့သော် ဆရာချစ်ဦးညိုက ဇာတ်ကို ပြောင်းပြန်လှန် ရေးလိုက်တဲ့အခါ ဒသဂီရိက ဇာတ်လိုက်ဖြစ်သွားလေရာ နောက်ဆက်တွဲ လှိုင်းဂယက်တွေ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဆရာ မောင်ခင်မင်(ဓနုဖြူ)က ဒီလိုမှတ်တမ်း ပြုထားပါတယ်။
    'သို့သော် ရာမဝတ္ထု၊ ရာမရကန်၊ ရာမသာချင်း၊ ရာမပြဇာတ် စသော မြန်မာ ရာမ စာပေများကို လေ့လာသည့် အသိုင်းအဝိုင်းတွင်မူ ရာမဇာတ်ဟု ဆိုလိုက်သည်နှင့် 'ဓမ္မနှင့် အဓမ္မတို့၏ တိုက်ပွဲ'ဆိုသော အာဘော်က နောက်ကကပ်ပြီး ပါလာမြဲဖြစ်သည်။ ရာမကဓမ္မကို ကိုယ်စားပြုသော လူကောင်း၊ ရာဝဏ(ဒသဂီရိ)က အဓမ္မကို ကိုယ်စားပြုသော လူဆိုး၊ နောက်ဆုံးမှာ ဓမ္မက အောင်နိုင်ပြီး အဓမ္မ ကျဆုံးရသည်။ ဤခံယူချက်ဖြင့် လင်္ကာဒီပချစ်သူကို ရှုမြင်သောအခါ လက်မခံနိုင်ဘဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သူတစ်ပါးအိမ်ရာ ကျူးလွန်ဖို့ ကြိုးစားသော လူဆိုးကြီးကို လူကောင်းလုပ်ပြီး ဖွဲ့ရကောင်း လားဟူသော အတွေးနှင့်အတူ မကျေမနပ် အပြစ်တင်မှုများ၊ အထိတ်တလန့် ဝေဖန်ပြောဆိုမှုများ ပေါ်ပေါက်လာရသည်။' (စာ-၆၀)
    တကယ်တော့ 'ရာမယဏ'ဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဇာတ်မဟုတ်ပါ။ မူရင်းက အိန္ဒိယ ကပါ။ ရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာ (ရာမမင်း သက်ရှိထင်ရှားရှိစဉ် အချိန်ကပင်) ဗာလမီကိလ ရသေ့ကြီးက ပုဗ္ဗေနိဝါသဉာဏ်ဖြင့် ရေးဖွဲ့ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ရာမယဏရဲ့ ကဗျာအဖွဲ့၊ ဇာတ်ဆောင်စရိုက်၊ ဓမ္မဒဿ နနဲ့ နီတိများဟာအား ကောင်းလွန်းတဲ့အတွက် အိန္ဒိယမှသည် ကမ္ဘာအနှံ့ပျံ့နှံ့ ခဲ့ပါတော့တယ်။ မြန်မာ၊ ထိုင်း၊ ကမ္ဘောဒီးယား၊ လော၊ မလေးရှား၊ အင်ဒိုနီးရှား၊ ဖိလစ်ပိုင်၊ တရုတ်၊ ဂျပန် ... အထိ ရာမဇာတ် သြဇာကြီးခဲ့ပါတယ်။ ဥရောပစာပေညာရှင်များပင် ရာမဇာတ်ကို အထူးပြုလေ့လာကြောင်း သိရပါတယ်။
    'စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသော အချက်တစ်ချက်မှာ ကမ္ဘာသို့ ပျံ့နှံ့နေသော ရာမယဏဇာတ်များသည် အခြေခံ ကျောရိုး တူသော်လည်း ပျံ့နှံ့ရာဒေသမှ လူမျိုးတို့၏ ယဉ်ကျေးမှုဓလေ့ထုံးစံများ၊ ယုံကြည်ကိုးကွယ်မှုများ၊ အသစ်ပေါ်လာသော စိတ်ကူးစိတ်သန်းများဖြင့် မွမ်းမံပြင်ဆင်ချဲ့ထွင် ရေးသား ကြသည့်အတွက် ရာမယဏမူများတွင် ကွဲပြားခြားနားချက်များ ရှိသည်ဆိုသောအချက်ဖြစ်သည်။' (စာ-၆၁)
    ဆရာမောင်ခင်မင် ပြောလိုတာက ရာဝဏ (ဒသဂီရိ)ကို ချစ်ဦးညိုထက် စောပြီး အရောင်တင်ပေးခဲ့သူတွေ ရှိနေကြောင်းပါပဲ။
    'တမီလ် ရာမယဏဆိုသည်မှာ ၁၂ ရာစုတွင် ပေါ်ပေါက်သော တမီလ်စာဆို ကန်ဗန်(kamban)၏ ဣရာမာဝတာရမ် (Gramavataram) ဖြစ်သည်။ ရာမမင်း ဆင်းသက်လာခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ရာမသည် ဗိဿနိုးဘဝမှ လူ့ဘဝသို့ ဆင်းသက်ကာ စံပြလူသားအဖြစ် ခိုကိုးရာမဲ့များကို ကယ်မစောင့်ရှောက်သော စံပြလူသားဖြစ်သည်။ မူရင်းရာမယဏနှင့် မတူသောအချက်မှာ ရာဝဏ(ဒသဂီရိ)ကို ပညာရှင်သူရဲကောင်းအဖြစ် အလေးအမြတ် ရောဖွဲ့ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ရာဝဏသည် ဂုဏ်သိက္ခာကြီးမားသူ၊ မြင့်မြတ်ရဲရင့်သူ၊ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သူ၊ သီတာကို တည်ကြည် လေးနက်သော မေတ္တာမှန်ဖြင့် ချစ်မြတ်နိုးသူ၊ မိမိ၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို ထိပါးမခံဘဲ ရဲရဲ ဝံ့ဝံ့ အသက်စွန့်သွားသူဖြစ်သည်။'
    'ကန်ဗန်၏ ရာဝဏသည် ပညာရှင်သူရဲကောင်း မေတ္တာစစ်နှလုံးသားပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ မိမိအချစ်ကိုလက်ခံဖို့ ကျေးကျွန်သဖွယ် သီတာကို ချော့မော့တောင်းပန်သူဖြစ်သည်။ ရာဝဏ ကျဆုံးရသည့်အတွက် စာနာဝမ်းနည်းမှုကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဖော်ပြသည်။ ဝါလမီကီ၏ ရာမယဏတွင် ထိုခံစားမှုမျိုး မပါကြောင်း ပါမောက္ခဒေဆိုင်း(S.N.Deasai)က သုံးသပ်သည်။' (စာ-၆၂)
    ဒီနေရာမှာ ပါမောက္ခဒေဆိုင်းရဲ့ အာဘော်ကို ဆွေးနွေးဖို့ လိုလာပါပြီ။
    တမီလ်စာဆို ကန်ဗန်က ရာဝဏ(ဒသဂီရိ)ကို ဂုဏ်သိက္ခာ ကြီးမားသူ၊ မြင့်မြတ်ရဲရင့်သူ စသည်ဖြင့် ဆိုထားရာ ဒသဂီရိလို 'မယားခိုး' တစ်ယောက်ကို ဂုဏ်သိက္ခာ ကြီးမားမြင့်မြတ်သူလို့ ဆိုရမှာလား။ သီတာရဲ့ အလိုဆန္ဒမပါဘဲ အဓမ္မခိုးယူသွားတာ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့ခြင်းလား၊ မူလရာမယဏဇာတ်တော်ကို သစ္စာဖောက်ရုံ မျှမက ဓမ္မဒဿနကိုပါ ပြောင်းပြန်လှန်ပစ်လိုက်တာပါပဲ။ ကန်ဗန်က ...'ရာဝဏ ကျဆုံးရသည့်အတွက် စာနာဝမ်းနည်းမှုကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဖော်ပြသည်။ ဝါလမီကီ ၏ရာမာယဏတွင် ထိုခံစားမှုမျိုး မပါရှိကြောင်း ပါမောက္ခဒေဆိုင်းက သုံးသပ်သည်'တဲ့။
    ပါမောက္ခဒေဆိုင်းဟာ ဝါလမီကီ၏ ရာမာယဏ(မူလ)ကို ဖတ်ဖူးပုံမရပါ။ မူလ ရာမာယဏကို ရသေ့မြတ် ဗာလမီကီယ(ဆရာမောင်ခင်မင်က ဝါလမီကီလို့ ရေးပါတယ်။)က သက္ကဋဘာသာနဲ့ ရေးခဲ့တာပါ။ ဂါထာ ပေါင်းနှစ်သောင်းလေးထောင် ပါဝင်ပါတယ်။ မူလရာမာယဏ ကျမ်းကြီးကို မိဂဒါဝုန် ဆရာတော် အရှင်ကိတ္တိမ (ဗာရာဏသီ)က ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့ပြီး မြန်မာနိုင်ငံလုံးဆိုင်ရာ ဟိန္ဒူအမျိုးသား ဗဟိုအဖွဲ့ချုပ်က ခြောက်တွဲခွဲပြီး ပုံနှိပ်ခဲ့ပါတယ်။ ပထမတွဲကို ၁၉၆၈ မေလက စတင်ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ဆဋ္ဌမတွဲ နောက်ဆုံးစာအုပ်ကို ၁၉၇၂ မေလမှာ အပြီးသတ် ထုတ်ဝေနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ခြောက်တွဲပေါင်း မဂ္ဂ ဇင်းဆိုက် စာမျက်နှာ ၃၂၇၄ မျက်နှာရှိပါတယ်။ ရသေ့ကြီးက ရာမာယဏကျမ်းရေးဖြစ်ပုံကအစ ဇာတ်ဆောင်၊ ဇာတ်ကွက် ရေးဖွဲ့ပုံများ၊ အလွန်ခမ်းနားလှပပြီး စွဲမက်ဖွယ် ကောင်းလှပါတယ်။
    မူလရာမယဏမှာ ရာဝဏ(ဒသဂီရိ)ကျဆုံးခန်းကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဖော်ပြထားပါတယ်။ ရာ၀ဏရဲ့ ညီတော် 'ဝိဘီသကာ'ရဲ့ နေရာက အလွန်လှပစွာ တန် ဆာဆင်ရေးဖွဲ့ထားရာ မဂ္ဂဇင်းစာမျက်နှာ လေးမျက်နှာ ခန့်ရှိပါတယ်။
    'ယနေ့ လက်နက်ကိုင်ဆောင်သူတို့တွင် အမြတ်ဆုံးဖြစ်ပေသော ဤရဲစွမ်းသတ္တိရှိသော ရာဝဏသည် ကျဆုံးသွားခြင်းဖြင့် ခွန်အားဗလကို စုဆောင်းသော နေရာဌာနလည်း ဆုံးရှုံးပျက်စီးသွားပေပြီ။ အပစ်အခတ်ကောင်းသော သူရဲကောင်းတို့၏ မှီခိုအားထားရာလည်း ပျောက်ပျက်သွားပေပြီ။ နေသည် မြေပေါ်သို့ကျ သွားပေပြီ။ လသည် အမိုက်မှောင်တွင်းသို့ ဝင်သွားပေပြီ။ တောက်လောင်နေသောမီး ငြိမ်းသွားပေပြီ။ အားထုတ်ကြိုးပမ်းမှုဟူသမျှ အကျိုးမဲ့ ဖြစ်သွားပေပြီ။' (ရာမာယဏ၊ ဆဋ္ဌမတွဲ၊ စာ-၈၀၉)
    ပါမောက္ခဒေဆိုင်းရဲ့ သုံးသပ်ချက်ကို စိစစ်ပြီးတဲ့နောက် ဆရာမောင်ခင်မင်ရဲ့ အယူအဆများကိုလည်း ဆွေးနွေးကြည့်ချင်ပါတယ်။
    'ရာဝဏ(ဒသဂီရိ)သည် ကာမပိုင်ရှိသော သီတာဒေဝီကို ခိုးယူသည့် ကိစ္စသည် လူမှုကျင့်ဝတ် ဖောက်ဖျက်သည့်ကိစ္စဖြစ်သည်ဆိုသော အချက်ကို ငြင်းစရာမရှိပါ။ သို့သော် ရာဝဏ၏ အခြားဆောင်ရွက်ချက်များကို ထည့်မစဉ်းစားတော့ဘဲ ထိုကိစ္စတစ်ခုတည်းကိုသာ သဲသဲမဲမဲ ဖိပြီးပြောနေခြင်းကိုမူ စဉ်းစားစရာ ရှိပါသည်။' (မောင်ခင်မင်၊ ချစ်သူများ၊ စာ-၆၅)
    ဆရာမောင်ခင်မင်က ဆရာသိန်းဖေမြင့်ရဲ့   'အရှေ့က နေဝန်းထွက်သည့်ပမာ' ဝတ္ထုကြီးထဲမှ ဇာတ်ဆောင်တင်ထွန်းကို ရာမယဏထဲဆွဲထည့်ကာ ဒသဂီရိ (ရာဝဏ)နဲ့ ပခုံးချင်း ယှဉ်စေပါတယ်။
    'တင်ထွန်းက ကာမပိုင်ရှိတဲ့ မမြမှီနဲ့ ဖောက်ပြန်တယ်လေဗျာ'
    'ရာဝဏဆိုတဲ့ ဒသဂီရိက သီတာကို ခိုးယူခဲ့ပေမယ့် ကိုယ်ထိလက်ရောက် မကျူးလွန်ဘူးဗျ'
    'ရာဝဏက ရဲရဲတင်းတင်း ဗြောင်ခေါ်သွားတာ၊ တင်ထွန်းလို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်မဟုတ်ဘူးလေ' (စာ-၅၆)
    တင်ထွန်းဟာ လူငယ်ဘဝမှာ မှားမိပေမယ့် သူ့အမှားသူမြင်ပြီး ပြန်ပြင်တယ်။ ရာဝဏဟာလည်း သီတာကို ချစ်မိတဲ့အမှားကို ဆွေမျိုး၊ စည်းစိမ်၊ နိုင်ငံနဲ့ နောက်ဆုံး အသက်ပါစွန့်ပြီး ပေးဆပ်လိုက်ရတာပဲ' (စာ -၆၆)
    တင်ထွန်းဟာ အမှားကိုမြင်ပြီး မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေး ကြိုးပမ်းဆောင်ရွက်မှုတွေမှာ ပါဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒသဂီရိကတော့ အမှားကို မပြင်တဲ့အတွက် နိုင်ငံတော်လည်း မီးဟုန်းဟုန်းတောက်၊ သူ့အသက်လည်း ပျောက်ခဲ့ရပါတယ်။ တင်ထွန်းက အများအတွက်၊ နိုင်ငံအတွက်၊ ရာဝဏက သူ့အတ္တ သူ့အချစ်၊ သူ့ရမ္မက်အတွက်၊ တင်ထွန်းနဲ့ ရာဝဏ သူ့မယားအပေါ် တပ်မက်တာချင်း တူပေမယ့် လုပ်ဆောင်ချက်တွေ ကွာခြားလွန်းလှပါတယ်။ တကယ်တော့ တင်ထွန်းနဲ့ ရာဝဏ နှိုင်းစရာမဟုတ်ပါဘူး။ တင်ထွန်းက ခေတ်ပေါ်ဝတ္ထုထဲက သာမန်လူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ရာဝဏ(ဒဿဂီရိ) က 'ရာမယဏ'ဆိုတဲ့ မဟာဂန္ထဝင်ဘာသာရေး စံပြဇာတ်တော်ကြီးထဲက အလွန်တောက်ပတဲ့ ဧရာမဇာတ်ဆောင်ကြီး ဖြစ်ပါပေတယ်။
    ပြီးတော့ သီတာဒေဝီက ရာဝဏ(ဒဿဂီရိ)ကို လုံးဝမနှစ်သက်၊ လုံး၀ အလိုမတူခဲ့ပါ။ မမြမှီကတော့ မောင်တင်ထွန်းကို 'ထွန်းကလေး ထွန်းကလေး'နဲ့အမိုက် အားပေးလုပ်ခဲ့သူ ဖြစ်ပါတယ်။ မမြမှီနဲ့ တင်ထွန်းတို့ရဲ့ ချစ်ရည်လူးခန်းတွေကလည်း အပြာစာအုပ်ဆန်ဆန်ပါပဲ။ 'ဒသဂီရိ'နဲ့ 'မောင်တင်ထွန်း' တို့နဲ့ မတူညီတဲ့ ဇာတ်ဆောင်စရိုက်၊ ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်တွေကို ဇွတ်ဆွဲညှိပြီး နှိုင်းယှဉ်စဉ်းစားခဲ့တဲ့ ဆရာမောင်ခင်မင်(ဓနုဖြူ)ကို တကယ်အံ့သြမိပါတယ်။
    ဆရာချစ်ဦးညိုရဲ့ လင်္ကာဒီပချစ်သူကို ဆရာမောင်ခင်မင်က ဒီလို မှတ်ချက်ရေးထားပါတယ်။ 'ဝတ္ထု တစ်ပုဒ်အနေနဲ့ အဓိကအလေးထားရမယ့် တန်ဖိုးက စာပေတန်ဖိုးပါ။ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်အနေနဲ့ ဇာတ်လမ်းဖန်တီးမှု၊ ဇာတ်ဆောင် စရိုက်ဖော်မှု၊ နောက်ခံဖန်တီးမှု၊ အရေးအဖွဲ့ကောင်းမွန်မှုဆိုတဲ့ စာပေတန်ဖိုးကို ဒီ့ပြင်တန်ဖိုးတွေထက်ပိုပြီး အလေးထားလေ့လာမှ နည်းမှန်လမ်းမှန် ဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ။' (စာ-၆၆)
    စာပေတန်ဖိုးဆိုရာမှာ ကိုယ်ကျင့်တရားတန်ဖိုး၊ ဒဿနတန်ဖိုး၊ ဓမ္မတန်ဖိုးတွေ ပါဝင်နေတာ သတိပြုရပါမယ်။ နွားနို့ထဲက ရေကို သီးခြားထုတ်ယူလို့မရ သလိုပါပဲ။ ဓမ္မတန်ဖိုးမြင့်လို့သာ စာပေတန်ဖိုး မြင့်တယ်လို့ ပြောရတာပါ။ ဗာလမီကိယရသေ့ကြီး ရေးခဲ့တဲ့ မူရင်း 'ရာမာယဏ' ဇာတ် တော်ကြီးဟာ ခေတ်ပေါ်ဝတ္ထုမဟုတ်ပါ။ ကိုယ်ကျင့်သီလတရားဓမ္မကို အလွန်လှပစွာ သရုပ်ဖော်ထား တဲ့ ဘာသာရေးဇာတ်တော်ကြီး ဖြစ်ပါတယ်။
    ပြီးတော့ ဆရာမောင်ခင်မင်က 'ဝါလမီကီ ရသေ့ကြီး'၏ ရာမာယဏသည် 'သမိုင်းဖြစ်ရပ်မဟုတ်' လို့ ပြောထားပါသေးတယ်။ (စာ-၆၆)
    'ရာမနှင့် ရာဝဏတိုက်ပွဲသည် သမိုင်းဝင် အဖြစ်အပျက်ဖြစ်သော်လည်း နာမ်တရားပိုင်းနှင့်ဆိုင်သော အဖြစ်အပျက်အကြောင်းနှင့် ဗာလမီကိ၏ ရာမာယဏသည် နာမ်တရားကို အသားပေးထားသော ပြိုင်ဘက်ကင်းသည့် သက္ကဋဘာသာ မဟာကဗျာဖြစ်ကြောင်း...' (ရာမယဏ၊ ပတွဲ၊ မိတ်ဆက်မှ)
    ရသေ့ကြီး ဗာလမီကိဟာ ရာမမင်းသက်တော် ထင်ရှားရှိစဉ်ကပင် ရာမာယဏကျမ်းကို ရေး သားပြီးစီးခဲ့ပြီး ရာမရဲ့ သားတော်နှစ်ပါးဖြစ်တဲ့ လဝနဲ့ ကုသမင်းသားတို့က ရာမရဲ့ အလှူပွဲကြီးမှာ 'ရာမာယဏ' မဟာကဗျာကို ရွတ်ဆိုခဲ့ကြပါတယ်။ ဒါကြောင့် ရာမာယဏဟာ ရာဇဝင်သမိုင်းဝင်စစ်စစ် ဖြစ်တယ်လို့ မူလရာမာယ ဏမြန်မာပြန် ရှေ့ပိုင်းမှာ အတိအလင်း ဖော်ပြထားပါတယ်။ ဆရာ မောင်ခင်မင်က သမိုင်းမဟုတ်လို့ ငြင်းဆို လိုက်တာလည်း အံ့သြစရာ ကောင်းလှပေရဲ့။
    အိန္ဒိယရဲ့ အမျိုးသားရေးခေါင်းဆောင်ကြီး မဟတ္တမဂန္ဒီကတော့ သူ့နှလုံးသားကို သေနတ် ကျည်ဆန် ဖြတ်ဝင်သွားတဲ့ အချိန်မှာတောင် 'ရာမ ...ရာမ'လို့ ရွတ်ဆိုမြည်တမ်းရင်း အသက်စွန့်သွား ခဲ့ရပါတယ်။ နောက်ဆုံးအချိန်မှာတောင် ရာမကို 'တရားရှင်'အဖြစ် အားကိုးသွားခဲ့တာ ထင်ရှားပါတယ်။ ရာဝဏ(ဒသဂီရိ)လို အကြမ်းဖက်သမားတွေကို အဆုံးစီရင်တာ တရားပါတယ်။ မြန်မာတွေက 'အလောင်းတော်ရာမ'လို့ ဝိသေသပြုရတဲ့ ရာမမင်းကို ချစ်ခင်မြတ်နိုးအပ်သူမျိုးကို အဆုံး မစီရင်ပါနဲ့လို့ ပန်ကြားလိုပါတယ်။
(မြတ်ဘုန်းသစ်)
(TREND News ဂျာနယ်အတွဲ(၄)၊ အမှတ်( ၅ ) တွင်ပါရှိသော ဆောင်းပါးအား တဆင့်ပြန်လည်မျှဝေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ )